Inzetten op transformatie met het oog op een solide toekomst: we zagen het vorige week bij DSM, we zien het ook bij Shell. Dat doet zijn aandeel in het grootste schalie-olieveld in de Verenigde Staten van de hand. Voor $9,5 miljard verkoopt het 900 vierkante kilometer van Permian Basin – de \’PC Hooftstraat onder de schalie-olievelden\’ – aan branchegenoot ConocoPhillips. Het is een onvermijdelijke verkoop, na de rechterlijke uitspraak dat het de CO2-uitstoot in 2030 met 45% moet verlagen ten opzichte van 2019. Zachte heelmeesters maken stinkende wonden, dus nú is het moment voor Shell om schoon schip te maken, met \’groene\’ aandeelhouders die zich steeds nadrukkelijker laten gelden.
Want bovenal is het een tegemoetkoming aan de aandeelhouders, die steeds massaler om vergroening vragen. Daarom is het eigenlijk een gemiste kans dat Shell $7,5 miljard terugsluist naar juist die aandeelhouders. Leuk voor hen die azen op dividend, maar dat geld kun je beter besteden aan vergroening en sociale aspecten. Op Shell\’s eigen balans had het geld veel beter kunnen renderen, bijvoorbeeld om de schulden te reduceren of na te denken over vervolgstappen. En dat kon wel eens meer geld kosten dan Shell op dit moment inschat.
Als je moet stoppen met een bepaalde activiteit door goedkopere import of gedwongen door overheden, zul je je businessmodel moeten aanpassen. Ook voor de aandeelhouderswaarde is dat op de langere termijn lucratief. Shell had ook kunnen wachten met de verkoop van deze velden, maar tegen de tijd dat alternatieve brandstoffen de overhand nemen, raak je zo\’n veld aan de straatstenen niet meer kwijt. Nú pikt Shell nog even een graantje mee van de gestegen olie- en gasprijzen.
DSM
Ook DSM zette vorige week forse stappen richting een groener en duurzamer toekomst. Het zette de materialentak in de etalage. Sinds de beursintroductie van het aandeel in 1989 vervijfentwintigvoudigde de waarde, dividend niet meegerekend. In 2008 was het verhaal al dat het aandeel ondanks een snelle halvering nog altijd verdrievoudigd was sinds de introductie. Het voormalig staatsbedrijf blijkt nog altijd in staat om zich succesvol te transformeren op het moment dat gemakzucht op de loer ligt. Eerder al ruilde het bedrijf de steenkolen in voor petrochemie.
Binnen de voedingssector zet DSM volgende stappen, onder meer met een participatie in een bedrijf dat zich met kweekvlees bezighoudt. Met als mooie bijvangst uitstootreductie, voedselverbetering en bestrijding van honger. Dat is allemaal heel nobel, maar er zijn niet gek veel bedrijven waar je als aandeelhouder op de langere termijn geld kunt verdienen. DSM combineert het nuttige met het aangename: van een bescheiden €8,32 groeide het aandeel naar ongeveer €180,00.
Innovatiedrang
Het is een logisch uitvloeisel van de innovatiedrang van DSM – en beleggers kijken verlekkerd toe. De laatste vijf jaar groeide het aandeel met 200%. En de toekomst ziet er zonnig uit voor het bedrijf, dat vol heeft ingezet op vergroening. Of het uiteindelijk daadwerkelijk zijn materialentak verkoopt, vindt de aandeelhouder niet eens echt belangrijk. Op de dag dat de materialentak in de etalage werd gezet, kwam er zo\’n 4% bij – omgerekend meer dan de prijs van een aandeel bij de beursintroductie, ruim dertig jaar geleden.
Een transformatie van deze proporties gaat niet zonder slag of stoot. In de lange rit zijn er ook periodes dat een bedrijf gigantisch op zijn falie krijgt. Een incidentele correctie van zomaar 30%, het overkwam ook bedrijven als Amazon en Moderna. Zulke haperingen zijn bijna onvermijdelijk bij een opbeurende rit naar boven. De crux is: als je bestand bent tegen volatiliteit, word je rijkelijk beloond. Kun je dat niet, dan mis je de rit naar boven. En beland je zomaar in het grijze peloton. Of erger: dan word je opgeveegd door de bezemwagen.
